Daniel to gatunek z rodziny jeleniowatych, który należy do podrodziny Cervinae. Przed epokową lodowcową Daniel praktycznie występowałem w całej Europie. Polowanie na daniele ma długą historię. Świadczą o tym znaleziska z Turyngii w Niemczech, w Danii oraz Wielkiej Brytanii. Niestety w czasie zlodowaceń wyginął on praktycznie w większości miejsc gdzie występował. Populacja danieli zachowała się jedynie na Bliskim Wschodzie skąd ponownie została reintrodukowana w wiele miejsc Europy. Reintrodukcję zapoczątkowali Fenicjanie oraz Rzymianie, którzy wprowadzili daniele w wiele miejsc w Europie, natomiast Normanowie sprowadzili je na Wyspy Brytyjskie.
Na ziemiach Polski i Litwy daniele występowały już w XIII wieku. Jako zwierzyna parkowa daniele były hodowane na ziemiach polskich od XVII wieku, między innymi w królewskich i magnackich zwierzyńcach. Wtedy już polowanie na daniele było popularne a mięso doceniane. Współcześnie rozmieszczenie danieli na świecie obejmuje wszystkie kontynenty oprócz Antarktydy. W Polsce najliczniejsze populacje występują w województwie wielkopolskim i kujawsko pomorskim, ale również opolskim i śląskim. Cała polska populacja na chwilę obecną liczy około 5,5 tys. osobników.
Daniel jest zwierzęciem średniej wielkości a wysokość dorosłego byka w kłębie wynosi około 90 cm. Łanie są mniejsze i drobniejszej postury, choć waga dorosłych łań również posiada duże rozbieżności. Przyjmuje się że jest przedział między 30 a 50 kg, w zależności od konkretnej populacji. Byki natomiast w zależności od wieku i kondycji mogą ważyć od 30-35 kg w 2 roku życia do około 50-102 kg w wieku 7-8 lat. Daniel więc jest dużo mniejszy od łosia czy jelenia szlachetnego, ale też dużo większy od sarny europejskiej. Najbardziej rozmiarami przypomina jelenia sikę.
U danieli jak u reniferów występują różne odmiany barwne i pod tym względem różnią się chociażby od saren i jeleni szlachetnych. Najczęściej spotykamy daniele o umaszczeniu płowym. Ta odmiana barwna charakteryzuje się tym, że w lecie przybiera mocny i wyraźny kolor kasztanowobrązowy z licznymi białymi lub kremowymi plamkami po bokach. Jesienią zaczyna ona blednąć i zmienia barwę na płową z mniej widocznymi plamkami lub czasem całkowicie niewidocznymi. Pamietajmy o tym planując polowanie na daniele. Lustro na zadzie jest w ciągu całego roku białe z czarnym obramowaniem, a ogon czyli kwiat jest biały z czarnym pasmem na grzbietowej stronie.
Jasna odmiana barwna jest trochę podobna do poprzedniej, ale brązowe tło jest jaśniejsze a czarne akcenty są zastąpione przez ciemnobrązowe. Białe cętki są wyraźne latem i pozostają widoczne też w sukni zimowej. Odmiana czarna danieli, czyli tak zwana melanistyczna nie ma żadnych białych akcentów. Latem suknia jest lśniąco czarna z lekko brązowymi cętkami, zimą natomiast staje się matowa i trochę jaśniejsza. Czwartą odmianą danieli jest odmiana biała i proszę jej nie mylić z odmianą albinotyczną, bo są dwie odmienne sprawy. U albinosów cechą charakterystyczną jest kolor oczu, które są czerwone a u odmiany białej są ciemne jak u innych danieli. Pamietajmy o tym przy polowanie na daniele.
Jeśli chodzi o formy poroża byków danieli to typową formą poroża jest łopatacz. Choć forma nie przypomina do końca formy chociażby spotykanej u łosi. Tyka daniela składa się z pierwszej odnogi na różą, zwanej jak u jelenia szlachetnego „oczniakiem” , czasem występuje kolejna odnoga zwana „nadoczniakiem” oraz trzecia odnoga zwana „opierakiem”. Najczęściej jednak występują dwie, czyli „oczniak” i „opierak”, a nad nimi rozpościera się „łopata” składająca się z odrostków zwanych „sękami” ( u łosia „pasynki”). Często na końcu łopaty występuje „sęk” mocno odróżniający się od reszty, zwany „ostrogą”. Jeśli chodzi o rozwój poroża u danieli, to podobnie jak u jeleni szlachetnych czy łosi, byk w pierwszym porożu posiada formę „szpicaka”. W drugim porożu daniel jest łyżkarzem ( czasem łopataczem). Od trzecie poroża byki danieli powinny mieć formę „łopat” z tym że maksimum wzrostu poroża przypada na 9-11 rok życia. Masa poroża u takich byków danieli waha się między 2,5 – 6 kg, w zależności od jakości osobniczej, czego odzwierciedleniem jest jakość poroża.
Daniele osiągają dojrzałość płciową w wieku 15-18 miesięcy. Ruja danieli czyli tak zwane „bekowisko” przypada na koniec października lub początek listopada i zazwyczaj rozciąga się na okres 3 tygodni. W tym czasie łania jest zdolna odbyć dwa cykle rujowe. Cielęta rodzą się między końcem maja a połową lipca, w zależności od czasu zapłodnienia. Najczęściej jednak odbywa się to w czerwcu czyli dużo później niż u łosi, jeleni czy saren. To ważna informacja planując polowanie na daniele. Następną ciekawą rzeczą jest wiek danieli, do którego mogą one dożyć. Uważane są bowiem za długowieczne. Przeważnie żyją około 20 lat ( u jelenia szlachetnego jest to 15-16 lat a u sarny 10-11). Jednak zdarzają się przypadki zwłaszcza w hodowlach zamkniętych, gdzie dożywają 25 a nawet 30 lat. Najstarszym udokumentowanym przykładem była łania daniela, która dożyła 33 lat a do 27 roku życia co roku wydawała na świat cielę.
Daniel jest gatunkiem, który zamieszkuje różne środowiska. Przeważnie są zwierzętami leśnymi zamieszkującymi lasy liściaste i mieszane. Często też korzystają z upraw rolniczych gdzie lubią żerować. Jednak same tereny rolnicze pozbawione osłon w postaci lasów i zakrzaczeń raczej są omijane przez daniele. Danielom wystarczą bardzo małe kompleksy leśne z dobrym podszytem gdzie dobrze się czują. Patrząc na ogólnoświatowy przekrój siedlisk daniela to wydaje się najbardziej elastycznym wśród jeleniowatych pod względem adaptacji do różnych środowisk naturalnych. Od suchych zarośli w południowej Hiszpanii czy RPA do podmokłych borów w Polsce czy węgierskich naddunajskich łęgów. Jednak rzadko występują w górach powyżej 800 m n.p.m. Jeśli chodzi o polowanie to na daniele polujemy od października do końca lutego(byki).
Polowanie na daniele byki możemy uskuteczniać kilkoma metodami. Najbardziej efektowna metoda, wymagająca umiejętności wabiarskich to metoda wabienia byków podczas pory godowej czyli „bekowiska”. Naśladujemy „chrapanie” czy „beczenie” byków. Najlepszą porą jest poranek lub późne popołudnie. Inną metodą w czasie „bekowiska” jest podchód. To dla wielu ulubiona metoda polowanie na daniele. Słysząc „chrapanie” byków delikatnie próbujemy je podchodzić na odległość strzału. Na daniele przez cały sezon polowań możemy polować metodą „ zasiadki”. Wybieramy miejsce stałej migracji danieli z dziennej ostoi na żerowiska. Następnie wybieramy miejsce z odpowiedniej strony ścieżki w taki sposób, żeby migrująca chmara nas nie zwietrzyła. Jeśli chodzi o polowanie na daniele zbiorowe to powinno się przeprowadzać jak w przypadku jelenia szlachetnego, tak zwane „ciche pędzenia” metodą szwedzką (ze zwyżek).
Zwierzęta typu daniel czy jeleń szlachetny podczas głośnych pędzeń z psami są niepotrzebnie niepokojone i przemieszczają się w miotach z dużą szybkością. Utrudnia to odpowiednie rozpoznanie i ocenę zwierza przed strzałem. Ponadto często niepokojony teren łowiecki głośnymi pędzeniami jest po jakimś czasie omijany przez jelenie i daniele. W Słowacji od ponad 50 lat dla przykładu polowania zbiorowe na zwierzynę płową są zabronione. "Zbiorówki” organizuje się tylko na tropione dziki i drapieżniki. Daniel pomimo tego, że gabarytowo jest mniejszy od jelenia szlachetnego to jest „twardszy” na strzał. Starzy fachowcy doświadczeni w polowaniach na daniele polecają co najmniej kaliber 7 x 64 lub 7 x 65R oraz kulę o wadze co najmniej 9-10 g.
Ważnym elementem podczas polowanie na daniele indywidualne jest ubiór. Daniele jak większość jeleniowatych mają słaby zmysł wzroku, zwłaszcza w nocy o zmroku i o świecie. W zasadzie reagują dopiero na ruch. Dlatego też podczas polowań na nie, dobrze się jest wyposażyć w ubranie myśliwskie w kamuflażu, który „wtopi” nas w otocznie. Podczas samego poruszania się musimy uważać na to co leży pod nogami. Daniele bowiem mają świetny słuch. Każde niepotrzebne dźwięki (łamanie gałązki, szelest ubrania itp.) powodują szybką ucieczkę. W zimie kiedy mamy pokrywę śnieżną a dokładnie tak zwaną „ponowę”, możemy również polować metodą „po tropie” idąc i szukając świeżych tropów osobników tego gatunku na śniegu. Wtedy również ważny jest kamuflaż, w tym wypadku biały, lub z przeważającą częścią bieli. Ostatnią sprawą, którą trzeba wiedzieć w przypadku danieli, są walory smakowe mięsa z daniela. Jest ono uważane przez znawców kulinariów za najsmaczniejsze wśród gatunków grubej zwierzyny. (Dama dama)
Musisz się zalogować
Zaloguj sięZarejestruj się, aby zapisywać ulubione produkty.
Zaloguj sięPlease sign in first.
Zaloguj się
