×
Kliknij, aby zobaczyć więcej produktów.
Nie znaleziono żadnych produktów.

Jelenie - wabienie i metody polowania na jelenie

Jeleń zwyczajny

Jeleń szlachetny to gatunek, który przed tysiącami lat zamieszkiwał stepy europejskie. Nie był wcześniej gatunkiem leśnym. Można to wywnioskować po okazałym porożu, które raz w roku nakłada i zrzuca. Tak okazałe poroże raczej mu przeszkadza, podczas leśnych spacerów. Być może dlatego jelenie mają tendencję do wychodzenia nocą na pola i żerowania na rozległych łąkach i polach uprawnych. Las jeleniowi służy w zasadzie jako kryjówka. Choć na przykład w górach, gdzie oprócz niewielkich hal wysokogórskich ma do dyspozycji zwarte kompleksy leśne często musi również żerować w lesie. Zwłaszcza ma to miejsce porą zimową. W tym właśnie czasie staje się uciążliwy zwłaszcza dla leśników, którym robi potężne szkody w uprawach takich gatunków jak jodła pospolita czy sosna. 

Na jelenie szlachetne polujemy w okresie jesienno-zimowym wykorzystując przy tym kilka metod polowania. Na jelenie samce, zwane bykami polujemy już od końca sierpnia wykorzystując na początku sezonu metodę zwaną „zasiadką”. Myśliwy ustawia się w miejscach migracji jeleni i czeka wieczorem jak jelenie byki wychodzą na żerowiska a rano odwrotnie. Jak wracają na dzienne miejsca spoczynku z żerowisk. W ten sposób polujemy zarówno na jelenie byki jak i na samice zwane łaniami, przez praktycznie cały sezon polowań na ten gatunek.

Inną znacznie trudniejszą metodą polowań na jelenie byki, jest metoda wabienia. Podczas takiego polowania myśliwy naśladuje głosy jeleni byków i w ten sposób przywabia do siebie inne byki. Metoda ta wymaga jednak dobrej znajomości gatunku jakim jest jeleń szlachetny, a przede wszystkim wymaga od myśliwego bardzo dobrego słuchu muzycznego oraz głosu, którym trzeba naśladować ryk jelenia byka. Doświadczony myśliwy- wabiarz potrafi bowiem rozpoznać na odległość bez oglądania danego osobnika jego wiek, po tonie i sposobie ryczenia. Trzeba w tym miejscu dodać, że tą metodę możemy stosować wyłącznie w czasie okresu godowego jeleni szlachetnych, zwanego „rykowiskiem”.

Metoda ta wymaga wielu godzin zarówno słuchania jeleni byków jak i samego ćwiczenia na różnego rodzaju wabikach głosu jeleni, czyli „ryku”. Rykowisko jeleni szlachetnych trwa z przerwami około 2-3 tygodni i w różnych miejscach naszego kraju różnie się zaczyna i kończy. Kolejną metodą polowań na osobniki tego gatunku bez względu na płeć, jest metoda stosowana podczas zimy, kiedy mamy pokrywę śnieżną. Najbardziej skuteczna jest wtedy, kiedy śnieg jest niezmrożony i można bezszelestnie się poruszać. Mowa oczywiście o metodzie zwanej „po tropie”.

Na świeżym śniegu, przy tak zwanej „ponowie” widać odciśnięte racice jeleni. Możemy więc poznać mniej więcej jakie osobniki tropimy. Byki zazwyczaj mają tropy większe niż łanie czy cielęta, choć wielkość tropu jelenia byka nie świadczy ani o jego wielkości ani o jego wieku. Podczas stosowania tej metody musi pamiętać o czujności. W tym przypadku to my podchodzimy jelenia a nie on nas. Musimy więc pamiętać o odpowiednim ubiorze.

Po pierwsze musi to być ubiór nie odróżniający nas od otoczenia. Najlepsze oczywiście są różnego rodzaju kamuflaże o różnych wzorach. Nie bójcie się używać kamuflaży z elementami pomarańczowymi czy czerwonymi. Jelenie i tak widzą wszystko w odcieniach szarości. Temperatura barwowa koloru czerwonego jest w odcieniach szarości podobna do koloru zielonego. Najważniejsze jest to, żeby ubiór nie był w jednym kolorze, ponieważ podkreśla on naszą sylwetkę, która na tle różnokolorowych i różnokształtnych krzaków i drzew jest na ich tle widoczna. Musimy również pamiętać, żeby materiał, z którego wykonana jest odzież, podczas poruszania się nie wydawał odgłosów, które mogłyby spłoszyć podchodzoną zwierzynę. To tyle na temat najważniejszych metod stosowanych podczas indywidualnych polowań na jelenie szlachetne.

Teraz kilka słów na temat metod stosowanych podczas polowań zbiorowych na jelenie szlachetne. Pierwszą metodą jest metoda tak zwanych „cichych pędzeń”. Polowanie na pierwszy rzut oka niczym nie różni się od polowania zbiorowego na inne gatunki. Dwie główne różnice są takie, że nie wykorzystuje się psów w czasie pędzenia, a druga, że naganiacze nie krzyczą tylko po cichu posuwają się od czasu do czasu stukając kijami do pniach drzew. Metoda ta powoduje to, że pędzone jelenie idą powoli w kierunku linii myśliwych a nie pędzą na „złamanie karku”. Można wtedy rozpoznać poszczególne osobniki i ewentualnie dokonać oceny wieku przed strzałem.

Druga metoda to tak zwane pędzenie „szwedzkie”. Polega na umieszczeniu w terenie łowieckim myśliwych na zwyżkach czy ambonach i spowodowanie migracji zwierzyny w dzień. Do tego wykorzystywane są zarówno psy myśliwskie jak i naganiacze, którzy poruszają się po określonym terenie. Strzały oddawane są z pewnej wysokości co zwiększa bezpieczeństwo podczas takiego polowania.        

Dodaj komentarz
Dodaj odpowiedź
Proszę zalogować się , aby opublikować komentarz.

Menu

Ustawienia

Zarejestruj się, aby zapisywać ulubione produkty.

Zaloguj się

Please sign in first.

Zaloguj się