×
Kliknij, aby zobaczyć więcej produktów.
Nie znaleziono żadnych produktów.

Polowanie na lisy

Lis, jeśli chodzi o systematykę, należy do rzędu drapieżnych i rodziny psowatych (Canidae) rodzaju Vulpes. Do tego samego rodzaju zalicza się jeszcze 11 innych gatunków lisów. Należą do nich między innymi zamieszkujący azjatyckie stepy korsak (Vulpes corsac), lis rączy (Vulpes velox) z prerii Ameryki Północnej a także lis afgański (Vulpes cana).  Polowanie na lisy w Polsce to okres od 1 czerwca do 31 marca. W tych kołach gdzie w ostatnich dwóch latach wprowadzano zająca, bażanta lub kuropatwy polowanie na lisy trwa cały rok. 

Lis rekordzista

Vulpes vulpes jest niewątpliwie rekordzistą, jeśli chodzi o ogólną liczebność jak i rozmieszczenie. Występuje bowiem na terenie 5 kontynentów, to jest: Europy, Azji, Afryki (północna część) oraz Ameryki Północnej i Australii, gdzie został sprowadzony z Europy w XIX wieku. Jest jednym z najlepiej poznanych gatunków zwierząt na świecie. W obrębie areału występowania lisa Vulpes vulpes, systematycy rozróżniają około czterdziestu podgatunków. Lis, zwany również lisem pospolitym na do średniej wielkości drapieżników. Polowanie na lisy jest możliwe w praktycznie wszystkich krajach gdzie lis występuje.

Ile lis mierzy i waży?

Długość tułowia mierzona od końca pyska do odbytu wynosi 49-91 cm. Natomiast długość ogona od 27 do 63 cm. Wysokość w kłębie od 35 do 50 cm. W Polskiej populacji lisa wymiary przedstawiają się w następujący sposób. Długość ciała samców - psów, od 67 do 91 cm a samic-liszek, od 62 do 78 cm. Długość ogona samców od 42 do 55 cm, natomiast samic 38 do 48 cm. Pomiary te były robione na 60 losowo wybranych osobnikach. Jak u większości psowatych tak i u lisów dość mocno zaznaczony jest dymorfizm płciowy. Przejawia się on w większych rozmiarach samców, które przeciętnie są cięższe od samic o około 15%. W obrębie całego areału występowania lisa Vulpes vulpes, masa ciała osobników zmienia się w granicach od 2,2 kg do 10 kg. Proporce poszczególnych części ciała lisa, sprawiają, że jego sylwetka czyni harmonijne wrażenie.

Polowanie na lisy i lisia kita.

Oczy, czyli tak zwane ślepia są barwy ciemnożółtej lub żółtobrązowej, skośnie ustawione. Krótkie czarne rzęsy znajdują się tylko na górnych powiekach. Nos, zwany wietrznikiem, ma barwę od ciemnobrązowej do czarnej. W skórze wietrznika nie znajdują się żadne gruczoły więc powierzchnia wietrznika jest zawsze sucha, czyli inaczej niż u naszych psów domowych. Wydłużony tułów przechodzi w ogon zwany kitą, który zakończony jest pękiem dłuższych włosów zwanych kwiatem. Mimo tego, że lis posiada krótkie kończyny, przemieszcza się zwinnie, lekko i szybko. Przednie łapy lisa zaopatrzone są w pięć palców a tylnie w cztery. Rzadko masa ciała przekracza 10 kg. Wielkość lisów w zależności od szerokości i długości geograficznej jest dość zmienna. W Europie na terenie Anglii, Walii, Danii czy Polski rzadko przekracza ona 10 kg. Natomiast na terenach pustynnych czy stepowych Azji, masa ciała waha się między 2,5 kg do 3,5 kg.

Największe lisy w Skandynawii.

Największe osobniki spotykane są jednak w Skandynawii i mamy tutaj do czynienia z tak zwaną regułą Bergmana. Tam dorosłe samce w 5 roku życia, bardzo często ważą średnio około 9 kg. Polowanie na lisy w Skandynawii trwa od 1 sierpnia do końca lutego. W niektórych rejonach nawet do kwietnia. Mimo dość dużej zmienności barwnej u lisów możemy wyróżnić trzy główne formy barwne, mianowicie lis rudy, krzyżak i lis srebrzysty.  Ta pierwsza odmiana barwna jest najbardziej pospolitą i najczęściej spotykaną u lisów Vulpes vulpes.

Rudy lis i lis węglarz.

Ruda barwa jednak może mieć różne stopnie intensywności od piaskowo żółtych aż do jaskrawoczerwonych. Tą ostatnio odmianę barwną myśliwi w Polsce nazywają ogniówka. Mamy jednak w obrębie barwy rudej kilka innych odmian jak odmiana melanistyczna, cechująca się bardzo ciemnym futrem. Siwoduszka, czyli popiel charakteryzuje się umaszczeniem ciemnopopielatym podgardla, piersi i podbrzusza. Węglarz posiada ciemniej zabarwione futro na grzbiecie oraz czarną sierść na spodzie ciała i czarnej barwy kwiat na końcu kity. Żmijka różni się tylko barwą kwiatu, który u niej jest biały. L

Lis krzyżak

Lis krzyżak jest melanistyczną odmianą barwną. Typowy krzyżak posiada czarno zabarwione włosy, które tworzą ciemną wstęgę wzdłuż rudego grzbietu. Na wysokości łopatek wstęgę tą przecina druga, prostopadła do pierwszej wstęga ciemnych włosów. Te dwie wstęgi tworzą coś na kształt krzyża, od czego pochodzi nazwa tej odmiany barwnej. Lis srebrzysty w rzeczywistości jest czarny. No na ten rodzaj polowanie na lisy jest najciekawsze. Jest najbardziej pożądaną przez kuśnierzy odmiana barwną. Futro najczęściej jest całkowicie czarne lub posiada domieszkę szarych lub lekko brunatnych włosów. Wyjątkiem jest przeważnie zawsze biały kwiat na końcu kity. Ta odmiana barwna pierwotnie byłą spotykana w Kanadzie, natomiast ze względu na duży popyt na tego rodzaju futro zostały sprowadzone do Europy, gdzie czasem spotyka się je w Finlandii, Szwecji czy Norwegii. Rzadko, ale czasem spotykane były również w Polsce, gdzie trafiały najczęściej jako uciekinierzy z zamkniętych hodowli futrzarskich.

Polowanie na lisy i polowanie lisów.

Lisy najczęściej polują na drobne ssaki, przeważnie gryzonie takie jak myszy, norniki czy żyjące w Skandynawii lemingi. Do tego lisom służy świetnie przystosowany słuch. Zdolność wyłapywania pewnych dźwięków takich jak pisk myszy jest u lisów wrodzona. Lisy jednak uczą się zapamiętywania rzadziej słyszanych dźwięków, jeżeli te oznaczają możliwość zdobycia pokarmu. Między innymi muszą poprawnie zapamiętywać i lokalizować krzyki wydawane przez kniaziącego zająca. Kniazienie zająca to zresztą jeden ze sposób wabienia lisów.

Lisi wzrok

Inny zmysł lisa, czyli wzrok, spełnia on ważną rolę w odszukiwaniu pokarmu w dzień, w nocy natomiast widzenie jest podporządkowane bodźcom słuchowym. Polowanie na lisy z podchodu jest o tyle trudne, że lis może nas wypatrzeć. Kiedyś istniała hipoteza mówiąca o postrzeganiu świata przez lisy w barwach, większość naukowców jest jednak zdania, że wzrok lisa jest monochromatyczny, czyli czarno-biały. Węch lisa choć nie jest zły, nie jest jego najmocniejszym zmysłem. Z badań wynika, że na przykład w zimie może on zwietrzyć potencjalną ofiarę lub miejsce jej schronienia z odległości kilkudziesięciu metrów (niedźwiedź polarny z kilkudziesięciu kilometrów).

Komunikacja lisów

U lisów świetnie funkcjonuje sposób komunikacji wokalnej, czyli dźwiękowej. Ich skala głosu może przekraczać 5 oktaw. Zdolności te służą im do porozumiewania się między poszczególnymi osobnikami i są one świetnie rozwinięte. Można je spokojnie nazwać lisim językiem. Różnego rodzaju skomlenia i szczekanie stanowi swego rodzaju język, którymi lisy się posługują. Lisy zamieszkują ziemne nory, który czasem kopią same a czasem zasiedlają nory wykopane przez inne gatunki takie jak borsuki czy jenoty. Często też zasiedlają naturalne i sztuczne kryjówki takie jak szczeliny i groty skalne, stare ziemianki i przestrzenie pod podłogami opuszczonych stodół i budynków mieszkalnych a także stogi słomy.

Polowanie na lisy zbiorowo i indywidualnie.

Na lisy możemy polować na różne sposoby, zarówno zbiorowo jak i indywidualnie. Zbiorowo polowanie na lisy odbywa się tak zwanymi klasycznymi głośnymi pędzeniami. Występują również i pędzenia ciche. Indywidualnie najczęściej poluje się z psami na norach lub stogach lub na wab. Ta druga metoda jest najbardziej popularna, ale wymagająca odpowiednich umiejętności przez myśliwego.Sukces to posiadanie odpowiednich predyspozycji w zakresie posiadania słuchu muzycznego. Jest on potrzebny przy nauce wabienia, czyli naśladowania głosów ofiar lisów lub głosów samych lisów.  Wykorzystujemy je podczas wabienia w okresie cieczki, czyli okresu godowego.

Kniazienie zająca.

Możemy wabić lisy na głos tak zwanego kniazienia zająca. Kniazienie jest głosem, który zające wydobywają z siebie podczas zagrożenia życia. Czy to złapane w sieci podczas odłowów, czy to złapane przez innego drapieżnika, czy to złapane w sidła kłusownicze. Ten rodzaj wabienia jest skuteczny nawet z 2 kilometrów przy bezwietrznej pogodzie. Polowanie na lisy za pomocą wabienia jest najbardziej ekscytujące. Innym sposobem wabienia bardzo popularnym nawet wśród niezbyt zaawansowanych wabiarzy, jest wabienia na tak zwany pisk myszy. Ta metoda polega na naśladowaniu głosów gryzoni, na które lisy polują. W czasie okresu godowego można wabić na skolenie liszki lub jej szczek, ale również na szczek lisa.

Polowanie na lisy z psami.

Z psami natomiast polujemy na norach i stogach, gdzie lisy mają swoje dzienne siedziby. Używamy do tego psów z tak zwanych grup norowców, czyli jamniki i mniejsze rasy terierów. Można na lisy polować na tak zwanych czatach, czyli najczęściej z ambony lub zwyżki przy nęcisku to znaczy wyłożonej karmie. Można również stosować metodę „z zasiadki”. W ten sposób najczęściej polujemy przy norach lub stogach. Innym sposobem polowania indywidualnego może być polowanie z podchodu. Najczęściej tą metodę wykorzystamy podczas myszkowania lisa na łące czy ściernisku, kiedy lis jest zajęty polowaniem i mniej zwraca uwagę na otoczenie.

Polowanie na lisy z podjazdu.

Metodą trochę zapomnianą jest polowanie z podjazdu. Kiedyś wyglądało ono w ten sposób, że najczęściej myszkującego lisa na łąkach objeżdżano w zimie saniami zataczając wokół niego coraz mniejsze kręgi i tym samym zbliżając się za każdym okrążeniem. Kiedy odległość gwarantowała skuteczny strzał zwalniało się prędkość zaprzęgu i oddawało strzał. Polowanie na lisy udawało się jeśli koń nie bał się strzału.

Polowanie z fladrami.

Ostatnią metodą, najbardziej pracochłonną było polowanie z fladrami. Czyli na tak zwane sznury. Po ponowie, tropiło się jakiś teren, w którym znajdowały się lisy, a następnie brzegi obtropionego terenu obstawiało się sznurami, na których wisiały czerwone szmaty, czyli tak zwane fladry. Naganka w klasycznym stylu wchodziła w środek i pędziła. Teoretycznie lisy widząc i czując fladry bały się przekraczać tą linię idąc prosto na linię myśliwych. Polowanie na lisy tymi dwoma metodami praktycznie jest już niestosowane.  Ważne jest też jaki śrut myśliwski dobierzemy do polowania na lisy. Najlepiej stosować popularny śrut 0, czyli o średnicy 4,0-4,5 mm.                        

Dodaj komentarz
Dodaj odpowiedź
Proszę zalogować się , aby opublikować komentarz.

Menu

Ustawienia

Zarejestruj się, aby zapisywać ulubione produkty.

Zaloguj się

Please sign in first.

Zaloguj się